5 Ιουλίου 2019 Μετεκλογικό σχόλιο
ή
Λέξεις βαθιάς διαφωνίας με φόντο τη φιλία και το τραγούδι
Οι άνθρωποι δεν είναι ό,τι είναι τη μία και μοναδική μέρα που ψηφίζουν. Είναι αυτό που έκαναν σε όλη τους τη ζωή. Οι άνθρωποι δεν είναι ό,τι νομίζουν τη μέρα που ψηφίζουν. Είναι αυτό που έγιναν με όλη τη ζωή τους. Με θεμέλιο και εφαλτήριο την άποψη αυτή, ήρθε η ώρα να ειπωθεί ήρεμα και ξάστερα, σε φίλες και φίλους με τις οποίες και τους οποίους με συνδέουν πολλά, ό,τι ακολουθεί.
Οι άνθρωποι που συνδέθηκαν αγωνιστικά με αυτό που λέγεται αριστερά, είτε ψηφίζουν, είτε δεν ψηφίζουν – όπως εγώ, επιθυμούν να συντριβεί, στη ζωή κυρίως και όχι μόνο στις κάλπες, αυτό που εμφανίστηκε ως Αριστερά στην Ελλάδα και κυβέρνησε τα χρόνια 2015-2019. Ό,τι πιο πρόστυχο υπήρξε, θα ’λεγε κανείς, σαν τον πρόστυχο καπνό του τραγουδιού. Είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για να ξαναγεννηθεί ίσως η αγωνιστική διάθεση για τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, που θάφτηκε κάτω απ’ το αγώνισμα για το βόλεμα της οικογένειας. Είχε προηγηθεί η εθνικιστική άρνηση κάθε αυτοκριτικής ματιάς στα βαθιά ενδογενή αίτια της οικονομικής και καθολικής χρεωκοπίας της πατρίδος.
Επικαλούνται μερικοί την παράδοση· την παράδοση της αριστεράς γενικά, την οποία κάνουν μία και μοναδική και την ξεκινούν δεν ξέρω από πότε. Ξεχνώντας μάλιστα την πιο ουσιαστική διαίρεση μέσα σε αυτή την Αγία Αριστερά που έγινε με τη διάσπαση του 1968. Με αυτή την παράδοση έχω διαρρήξει τους δεσμούς μου εδώ και 30 χρόνια, όχι όμως τις φιλίες μου. Μόνη έγνοια που φωτίζει τη σκέψη και την πράξη μου είναι η δημοκρατία. Ακριβώς όμωςστο αμυδρό φως της συμβολής της τότε ανανεωτικής αριστεράς, ντρέπομαι να κυκλοφορώ στην Πάτρα μετά όσα είπε και έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια. Οι άνθρωποι έχουν τα αισθήματα και τα συναισθήματά τους. Αίσθηση ευθύνης. Έχω το δικαίωμα να έχω τα δικά μου. Δεν αναγνωρίζω ούτε ίχνος των ιδεών της ανανέωσης στα λόγια και τις πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Κυβέρνησε σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, κόμμα ευκαιρίας πέρα και πάνω απ’ τη δεξιά, στο απόγειο της φαιδρότητας και τον πάτο της κουταμάρας, στους εμβατηριακούς σκοπούς του ένστολου στρατιωτικο-εθνικιστικού παραληρήματος. Τι όνειδος ! Διπλό όνειδος· η κυνικότατη αυτή επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, και ίσως αποκλειστικά του «ηγεμόνα», με στόχο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, λησμονείται επιμελώς σαν να μην έχει υπάρξει.
Κι ας με συμπαθάτε φίλες και φίλοι που είστε οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς τους διδάσκετε, ξεχνώντας ότι κυβερνήσατε χάρη στην επονείδιστη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, τώρα μερικοί μπορεί να λένε : «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστερά». Κούφια βέβαια λόγια, της δικής σας διδαχής, διότι «ο λαός» δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά, ΠΑΣΟΚ, αριστερά, και … ξαναψηφίζει τις διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου. Συν όλοις τοις άλλοις, αφού συντρίψατε όλα τα σύνορα, διεκδικείτε όλες τις ψεύτικες έννοιες, όπως η έννοια του λαού, που είναι η πιο απατηλή πολιτική έννοια, και ως ιδιοκτήτες του τον εξυμνείτε όταν ψηφίζει εσάς τους «καλούς», και τον κακίζετε όταν ψηφίζει άλλους, τους «κακούς». Με τη βαθιά αντιδημοκρατική λογική σας, στην ουσία λέτε ότι «ο λαός» που ξεχνά τι σημαίνει δεξιά είναι ένας κακός λαός. Αυτό λέτε !
Μα η πολιτική δεν είναι σκέτη μνήμη. Κι όποιος συντρίβει και απο-πολιτικοποιεί όλα τα σύνορα, ξεχνά ότι η πολιτική είναι κυρίως ορίζοντας και όραμα. Τους ηθικούς και εθνικιστικούς φύλακες υποδυθήκατε, εμφανιζόμενοι ως νέοι, φρέσκοι και αδιάφθοροι. Ενώ υπήρχε βαρύ παρελθόν, και βαριές πολιτικές ευθύνες, στο μόρφωμα που εμφανίστηκε ως Αριστερά. Ένας από τους λόγους που εξηγεί γιατί σε αυτό ακριβώς το πεδίο απέτυχε πλήρως. Ο άλλος λόγος είναι το εκρηκτικό μείγμα απειρίας, αμορφωσιάς, ανικανότητας και αλαζονείας που κρατούσε στα χέρια του το μόρφωμα, έχοντας ως καθοδηγητές «ψυχές μαραγκιασμένες» από αμαρτίες κομματικών μηχανισμών. Το ψεύδος, η απάτη και η αυταπάτη, θρυαλλίδες του μείγματος, προκάλεσαν την έκρηξη αποτυχίας και απαξίωσης. Η απογοήτευση, κυρίως των νέων, έγινε το συνώνυμο της εγκατάλειψης και της φυγής.
Επί της ουσίας. Ερωτώ : έγινε αυτά τα χρόνια, χάρη στη διακυβέρνηση από την «πρώτη φορά Αριστερά», έστω κατά ένα χιλιοστό καλύτερη η κοινωνία ; Σας παρακαλώ μη μου απαντήσετε αραδιάζοντάς μου μέτρα και σταθμά. Ας μου απαντήσετε μόνο στο ερώτημα αυτό που σας θέτω. Διότι εγώ λέω ότι έγινε χίλιες φορές χειρότερη με αυτά που έλεγε και έκανε η κυβέρνηση την οποία υποστηρίζατε ωστόσο. Μία φράση τα λέει όλα : η πολιτική παιδεία της νεοελληνικής κοινωνίας απ’ την προ-πολιτική φάση γύρισε στην πρωτόγονη.
Αν έστελνα το σχόλιο αυτό πριν τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, θα μου έλεγαν ότι θέλω να επηρεάσω. Το στέλνω λοιπόν μετά. Όχι όμως εκ του ασφαλούς, διότι το αποτέλεσμα ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο.
Αρχίσαμε με την καλλιέπεια του λαϊκού τραγουδιού. Τελειώνουμε με τη σοφία του στην οποία ανατρέχω και πάλι. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η φιλία μένει.
νίκος
Υ.Γ. Στην αποχή για την οποία δεν είχαμε στοιχεία προεκλογικά, αναφέρεται το μόνο σχόλιο που προσθέτω μετεκλογικά. Είναι σημαντική, κι όμως σχεδόν κανείς δεν μιλά για αυτή. Μαρτυρά την ανείπωτη απαξίωση, καταρράκωση, της καθεστηκυίας πολιτικής. Την κριτική στάση ως προς αυτή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν θέλουν να είναι βουβοί, μοιραίοι και άβουλοι, ψηφοφόροι. Μαρτυρά όμως επίσης και την απόκρυψη έως αλλοίωση της αληθινής επιρροής των υποτίθεται πολιτικών ρευμάτων στη σημερινή νεοελληνική κοινωνία.
Θα περιοριστώ σε αριθμούς, πριν επανέλθω. Καθώς έχει γίνει πια κοινό μυστικό ότι ο επίσημος αριθμός των εγγεγραμμένων είναι πλαστός, λαμβάνω ως μετριοπαθή βάση τον αριθμό 8400000. Ψήφισαν 5769503. Άρα, δεν ψήφισαν 2630497. Δεν εκφράστηκαν 120171 επιπλέον ψηφοφόροι, που καταγράφονται στα άκυρα και λευκά. Τα θεωρούμενα έγκυρα είναι λοιπόν 5649332. Στη μόνη πραγματική βάση στην οποία μπορούμε να υπολογίζουμε τα ποσοστά, δηλαδή στο πραγματικό εκλογικό και στιγμιαίο σώμα των 8400000, έχουμε : εκφράστηκε ένα ποσοστό 67,25%, δεν εκφράστηκε το 32,75%. Τα τρία κύρια «πολιτικά ρεύματα» αντιπροσωπεύουν τα παρακάτω ισχνά ποσοστά : ΝΔ 26,80%, ΣΥΡΙΖΑ 21,20%, ΚΙΝΑΛ 5,44%.
Και αυτή η απάτη λογίζεται χωρίς αιδώ για δημοκρατία !
Για όσους δεν κατάλαβαν, τα δύο τραγούδια στα οποία αναφέρομαι είναι :
Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ’μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή.
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν’ στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους.
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ.
Παρατηρούμε ότι, εκτός από το βαθύ περιεχόμενο, το ποίημα αυτό είναι ένα από τα πιο άρτια τεχνικά ποιήματα του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Με άψογη ομοιοκαταληξία.
Όλο νόμοι κι αστυνόμοι
και σπανίως υπονόμοι
το κακό παραμονεύει
και τη χώρα υπονομεύει.
Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει
μας διοικεί, μας τυραννά,
μας γονατίζει, μας χαλά,
κι αυτή μας ανασταίνει.
Πέστε να ’ρθουν σεισμολόγοι
είναι σοβαροί οι λόγοι
γιατί μπήκες στην καρδιά μου
θα συμβεί σεισμός βαθιά μου.
Μνήμη Μανώλη Ρασούλη. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα πώς προφήτεψε με τον τίτλο ενός δίσκου του ένα γνωστό γεγονός : Ναι στο Ναι και Ναι στο Όχι.
Το σημείωμα αυτό απευθύνεται σε όλες τις φίλες μου και όλους τους φίλους μου. Προσοχή, δεν είναι του facebook.
Καθαρογράφτηκε στο Παρίσι, το Σάββατο, 13 Ιουλίου 2019.
